برای اونایی که همه رو دوست دارن و اونایی که با شنیدن یا خواندن جمله ی «همه را دوست بداریم» احساس کردند گمشده ی خودشونو پیدا کردند، اصلاً احتیاجی به دلیل نیست چون زیبای و جذابیت این نغمه اونقدر پرکشش و همراه با فطرت که بدون هیچ دلیل دیگه ای هم به دل می شینه.
احساس می کنم اگه بتونم همه رو دوست داشته باشم و همه منو دوست داشته باشند چه دنیای شیرین و ایده آلی می شه.
به نظرم این رؤیای شیرین اونقدر گواراست که «دوست داشتن همه» اصلا دلیل نمی خواد، ولی برای اطمینان دادن به قلب اونایی که هنوز به این مرحله نرسیدند باید بگم:
اول اینکه، ما انسانها همه از پرتو وجود یک خدا خلق شدیم و روح خدا نه فقط در آدم ابوالبشر، که تو یکایک انسانها دمیده شده و این خودش گویای این حقیقته که همه ی ما انسانا بدون کم و کاست اعضای یه خانواده ایم، توی یه نقطه به هم می رسیم و همه به او متصل می شیم پس جدایی توجیح پذیر نیست و انتخاب بعضی به بعضی دیگه هم جایز نیست.
بعدم اینکه: خدا هم اونایی رو دوست داره و می پسنده که من و تو، اهل بیتش یعنی تمامی خلق را دوست داشته باشیم و شادمان کنیم. بدون استثناء، بدون انتخاب.

نوشته شده در چهارشنبه 87/12/7ساعت 4:20 عصر توسط زینب نظرات ( ) |